Μόνιμος κάτοικος Κύπρου που παρατηρείται σποραδικά στην περιοχή του Ακάμα. Σπάνιος πλέον, με πολύ μικρό πληθυσμό στην Κύπρο, κινδυνεύει άμεσα με εξαφάνιση. Στο παρελθόν (μέχρι και πριν 50 χρόνια) ήταν πολύ κοινό είδος της κυπριακής υπαίθρου, με τους κατοίκους του νησιού να το βλέπουν συχνά και να το αναγνωρίζουν. Αναπαραγόταν σε πολλά σημεία της Κύπρου συμπεριλαμβανομένου και του Ακάμα.

Πλέον στον Ακάμα έχει σταματήσει να αναπαράγεται, ενώ οι παρατηρήσεις του είδους στην περιοχή είναι μάλλον σπάνιες και τυχαίες, από περιπλανώμενα άτομα. Οι κύριοι λόγοι της δραματικής μείωσης του πληθυσμού του είδους είναι συνδυαστικά η μείωση της εκτατικής κτηνοτροφίας, η απαγόρευση να πετιούνται τα νεκρά ζώα στην ύπαιθρο και η χρήση δηλητηριασμένων δολωμάτων (κυρίως για την αλεπού),που οδήγησαν σε μαζική θνησιμότητα το είδος. Τα τελευταία ειδικά αποτελούν τη μεγαλύτερη απειλή για την επιβίωση του είδους σήμερα.

Είναι το μεγαλύτερο πουλί που υπάρχει στην Κύπρο αυτή τη στιγμή, με άνοιγμα φτερών από 230 – 265 εκ. Είναι αποκλειστικά πτωματοφάγο είδος και ανήκει στους λεγόμενους ‘καθαριστές’ της φύσης. Τρέφεται κυρίως με πτώματα κτηνοτροφικών ζώων ή πιο σπάνια από πτώματα μεγαλόσωμων άγριων ζώων που βρίσκει στη φύση.

Πετάει συχνά σε πολύ μεγάλα ύψη, ανιχνεύοντας τεράστιες περιοχές με την εξαιρετική του όραση και όταν εντοπίσει κάποιο ψοφίμι χαμηλώνει σταδιακά και κατεβαίνει για να τραφεί. Τα μεγάλα τους φτερά, με τη μεγάλη επιφάνεια, τα μεγάλα και μακριά ‘δάχτυλα’, βοηθούν στο να εκμεταλλεύονται τα θερμά ανοδικά ρεύματα πάνω από τη ξηρά και να πετάνε σε μεγάλες αποστάσεις, χωρίς να χρειάζεται να φτερουγίσουν και χωρίς να καταναλώνουν ενέργεια.

Έχει χαρακτηριστικό παρουσιαστικό, με ‘γυμνό’ μακρύ λευκωπό λαιμό, λευκά (ανοιχτό καφέ στα νεαρά) φτερά που σχηματίζουν περιλαίμιο, μπεζ-καφέ πλάτη και κάτω μέρος σώματος και μαύρα τελειώματα φτερούγων από πάνω. Το ράμφος του είναι ισχυρό, γαμψό, κιτρινωπό στα ενήλικα, γκρι στα νεαρά.